La bonkora drako

Iam en la fabellando vivis drako. Ĉiu timis de ĝi, se   ekaperis en la urbo. Kvankam tiu ĉi drako ne estis timiga, ĝi amis la homojn. Sed tion neniu sciis pri ĝi.

Pro tio la drako malĝojis.  Li deziris, ke oni amu lin.

Okazis, ke la drako promenis en granda arbaro kaj neatendite ĝi renkontiĝis kun maljunulino. Ŝi tre ektimis kaj petegis:

-Kara drako, lasu mian vivon! Hejme min atendas miaj katido kaj kokinetoj.

La drako milde diris al la maljunulino:

-Onjo, ne timu  min! Mi volas helpi al vi. Permesu al mi, ke mi portu vian pezan pakaĵon.

Unue la maljunulino ne volis kredi al ĝi, ĉar en la fabelo la drakoj estas malbonaj bestoj. Sed nun okazis miraklo. La drako efektive bonkore helpis al la maljunulino.

Ili iris unu apud la alia mutaj. La homoj mire rigardis ilin, kaj ili atendis, kiam estos forrabita la maljunulino.

La homoj trompiĝis. La drako akompanis hejmen ŝin kaj dece adiaŭis de la maljunulino, kiu balbutante dankis la helpon.

-Mi dankas, kara drako. Mi ne pensis, ke vi estas tiom bonkora. Mi rakontos al ĉiu, ke la drakoj estas bonkoraj kaj helpas al ni, homoj. Espereble en la estonto ni vivos en paco kaj harmonio.

Aŭdante tiujn ĉi vortojn la drako fariĝis eksterordinare feliĉa kaj apenaŭ ĝi atendis, ke denove povu helpu al iu.

- Onklo Adalberto -