Feino Lumo (rakonto de Lú - el Brazilio)

Kio estas feino? Ĉu ili vere ekzistas? jes ili estas estuloj! Feinojestas etaj belaj magiaj estaĵoj, kiu loĝas en grandaj ĝangaloj de ĉiujmondopartoj. Ili ankaŭ  estas senmortaj ekzistaĵoj, kiuj ne konas lamorton, la doloron kaj la malbonecon.
Ili havas mirindajn flugiloj diafanajn kiel papilioj. En la grandaĝangalo de "Calien" vivas rava feino, kiu nomiĝas "Lumo", Ŝi estasadmirinda, kun delikata svelta korpo, bonkora kaj afabla. Vere ŝi estastre mirinda feino kun sia malhela bukla kararo, rava rideto, dolĉavoco, trankvilaj sed penetritaj okuloj, kaj sia tri makuloj en siamonalisa vizaĝo.
Lumo ŝatas fari kantaĵo por dormigi obeemajn ĝangalajn infanet-feijon.
Kiel ĉiuj feinoj, kiuj havas etan magian ilon, Lumo havas sianmalgrandan verdan stelon el pura kristalo, kiu brilas ĉiam kielsinceraj okuloj. Neniu konas la magia sekreto de ŝia stelo, nur ŝi mem.Ĝi povas esti vidita nur por purkoraj infanoj kaj kelkaj apartajkreskuloj, kiuj ankaŭ havas purecon en ilian korojn kaj estas egenoblaj, kiel Arturo.
Arturo (la nomo signifas "malavaro") vivas en malgranda bela reĝelandoproksime al ĝangalo Calien. Li estas belega kaj mirinda reĝo, kaj siansonĝo estas trovi bela, senteman, delikatan, bonkoran kaj afablanvirinon por fari ŝin sia edzino, la reĝino de sia vivo.
Arturo ne scias ke li baldaŭ ekkonos la amon, kiu ŝangiĝos sian vivon por ĉiam.
Iam ajn printempa tago, la feino Lumo ludas kun aliaj infanetajfeinoj en sia ĝangalo Calien. Ili ridas, dancas kaj kantas kune. Kiamla infanetoj estas lacitaj por ludi, Lumo ekkantas belan feinankantaĵon por enlitigi ilin, kaj fari ke ili milde dormis. Ĉiuj kiujaŭdas tiun belan voĉon de Lumo, kiam ŝi kantas restas ravitita de ŝi,eĉ sovaĝaj bestoj. Lumo ankaŭ sonĝas pri trovi sia vera granda amo. Ŝine konas doloron, sia ravita mondo estas kiel paradizo, tie ne ekzistasmalamo, milito, malpaco. neniu estas feino malgaja. Tia estas la ravamondo de Lumo. Sed sia sorto ŝangiĝos, ŝi ekkonos baldaŭ sian viv-amonsed ankaŭ la doloron, sia rava rideto, kiu ĝis nun reflektas la purecode sia animo, eble ne estos kiel antaŭ.
En tiun printempa tago, la reĝ' Arturo rajdas promenade sur sianigra varma-sanga ĉevalo tra la ĝangalo Calien. Li trovas tiun ejon tremirinda. En la mezo de la ĝangalo, post kelkaj da tempo de estipromenade, li sentas sin abrupte laca kaj decidis fari paŭzon; lihaltas sen timo ĉe granda plata stono, li elrajdas de sia ĉevalooscedas levintajn ambaŭ brakojn kaj  vidante en ĉiuj direktoj. Fine likuŝigas sur tiu stono. Arturo fermas siajn okulojn, kaj tuj li ekdormasmilde. Nun estas sia koro kaj sia spiro tute trankvila, sed li ne sciaske sia estonta amo trovas prokzime de li, sur granda arbo super lastono. Momente feino Lumo ludas kun sia magia verda stelo. Ŝi jetas ĝinsupren por poste kapti ĝin kun unue unu manplato kaj la sekva fojo kunla alia. Ŝi sentas sin feliĉa, kiel ĉiam; sed unufoje, ŝi ne povaskapti sian stelon, kaj ĝi falis al la stono apud la kapo de Arturo, kiuankoraŭ trankvile dormas. Tial la stelo falis en folioj kaj ĝi farisprekaû nenian brulon, li restas dormata.
Feinoj ne povas resti sen sian magian ilon. Lumo bezonas reakiri ĝin ŝi flugas suben surplanke kaj vidas tiun belan viron sur stono, kiudormas trankvile. Kiam ŝi proksimiĝas al li unu de siaj flugiloj tuŝasmanon de Arturo, kaj li vekiĝas. Li nun vidas Lumo, kiu ankoraŭ flugassuper lin,kaj li pripensas: Ĉu estas tio sonĝo? Ne, Arturo merkas ke lifakte ne sonĝas. Li nun sentas ke sia vizago ruĝas, ŝiaj nigraj okulojbrilas por li kiel arĝento. Li neniam vidis antaŭ tre bela estaĵo kielŝi. Li aŭdas malantaŭ sia kapo kiel sia kor' pulsas pli rapide. Likomprenas kaj pensas: Ne, ne estas soĝno estas realo. Subite Arturosentas granda kaj sincera amon por ŝin, por tiun belegan kaj dolĉafeinon, kiu havas tri belajn makulojn en sia vizago, buklan malhelanhararo kaj precipe iom dikajn kisindajn lipojn. Lumo ridas el embarasokaj ŝi sentas ankaŭ subite granan amon por tiun belegan viron, pro tioŝi forgesis sian stelon, kiu kuŝas sur stono ĉe li. Tiam Arturodemandas kun sia bela voco al ŝi: Kiu vi estas? Ŝi respondas: Mi estasfeino kiu loĝas ĉi tie en ĝangalo Calien. Vi povas vidi min, tiusignifas ke vi havas bonan kaj puran koron. Li demandas denove: Kioestas via nomo, rava belulino? Mi nomiĝas Lumo. Lumo nun ridas sincerepor Arturo, kaj li restas ravita de tiun belegan rideto. Nun Lumodemandas lin: kaj kiu vi estas sinjoro? Mia nomo estas Arturo, mi estasreĝo de belega reĝlando, kiu situas proksime al tiu ĝangalo. Ŝidemandas denove: Kial vi venas al ĝangajo? Ĉar, li diras, mi tre ŝatasesti en la naturo. Tia ili daûrigas la konversacion, ili parolas pridiversaj temoj, kaj ili forgesas ke la tempo pasas. Estas kiel la tempone ektistus, Arturo kaj Lumos apartenus unu al alian, La amo estas tie.
Post sufiĉe da tempo, abrupte Lumo diras: Ho! Arturo! mi devas nunforiri. Haste Arturo replikas: bonvolu ne foriris, Lumo, restu iom pluĉe mi, mi petas. Sed Lumo ne povas, ŝi eksklamatias: Pardonu min, Amo,sed mi do devas foriri, baldaŭ noktiĝas. Sed eble morgaŭ matene nipovus renkonti, se vi volas kaj ankaŭ deziras kiel mi. Arturo trefeliĉe diras: Jes! morgaŭ  matene mi estos denove ĉi tie. Lumo ridaspor Arturo kaj nun forflugas, kun siaj diafanaj flugiloj tra la arbarojkaj malaperas.

-- el http://www.ipernity.com