Elpensita amo

(dekdu poemetoj por ***)

 de Mikaelo Bronsxtejn  

Skribaĵ’ sur la vizitkarto

Vi tre plaĉas al mi - estas vero.    
Sama vero, ke vi flugas for.
Tamen mi kun sincero
diru, ke ja protektos memor'

la dancadon kun ardo,
ĝojon de la rigardo,
revojn kun iluzi'...

Koran dankon al vi!

23.08. 07

 

Eble

Eble, serĉanta inspiron,

sonĝas mi nun al subten’ de

vi, kiu folan admiron

vekas en mi ekstermende.

 

Eble, impetas koncentre,

mi por kompreni vin, kaj ne

palpi la vojon necerte

per meditad’ tutsemajne.

 

Eble… sed venas la fido,

kiu entempe ne feblas,

ke ne tro foras revido,

ke en la viv’ ĉio eblas.

05.09. 07

 

Via voĉo

Mi kredas, ke mi vin bezonas –

sed kial?

Nur via voĉo milde sonas

en mia

eventoriĉa viv’ necerta

kaj en la

matura koro, ami sperta –

sed sen la

sincera vorto ĝustesona –

velkanta…

do mi vin dankas, mia bona,

elkanta!

09.09.07

 

La vortoj

La vort’, metita ĝustaloke,

efikas pli ol la hazarda.

Ĉu sonas voke aŭ provoke

la vort’ de l’ enamiĝo tarda?

 

Ĉu en la sonĝ’ almenaŭ foje

vi rememoras min? Apenaŭ…

Vortumus mi eĉ jelpe, boje,

se trovus tion pli konvena

 

por  komprenigi mian senton

al vi… al mi – unuavice,

ĉar mi hezitas, kaj prudenton

alvokas damne kaj malice.

 

La vortojn trovi. L’pensojn formi.

Alie l’ viv’ ne bonas por mi.

10.09.07

 

Pluva bluso

Mi estas for

de prudentaj decidoj pri ia ekag’,

vanuas el kor’

la deziro kompreni, ke daŭras la tag’,

kaj vea venen’

plenigas bobele pokalon de l’ sort’,

kaj sonas en splen’

senpasia despero de blusa akord’.

   Revenu vi home, vizie, fantome,

   revenu en tuto eĉ nur  por minuto

   kaj restu kun mi!

   Amata senfine, plej ĉarma virine -

   en festoj, en plagoj, dum noktoj, dum tagoj

   delekto por trista anim’…

 

Fluas la pluv’,

gutoj lense grandigas ombregojn de l’ nokt’ –

jen estas la pruv’,

ke ne lasos min jam la kutima sufok’

de larma real’ –

same lense en larmoj grandiĝas vizi’ –

ebriiga fatal’

tute dronas en bluso kun penso pri vi.

 

Aperu senbrue, mirakle kaj flue

sur nuba podio por la melodio,

por blusa paŝad’.

Al rev’ efemera, glimante malvera,

loganta nin fore, tentanta amore,

nin blusas la pad’…

 

Cedas mallum’ -

nuban tukon je flikoj disŝiris la vent’,

telere la lun’

ŝvebas inter la flikoj de mia prudent’,

kaj kreas gitar’

purajn sonojn post sombre sopira obtuz’.

Trankviliĝas mi, ĉar

eĉ se vi ne revenos, plu daŭros la blus’.

nov.-06 – sept.-07

 

   Preskaŭ invito

Mi iĝos iam sobrul’,

tedema avaĉo,

knarvoĉe pri morboj miaj

mi plendos dum nia kun’, -

sed ardon de mia brul’

aprobas dume la aĝo,

kaj ridas okuloj viaj,

responde al miaj nun!

 

Plu daŭras iriza ir’ –

aŭroroj septembraj

naskiĝas en bunt’ kolora,

en fora arbara ben’,

kaj pli ol plenaĝa vir’

pri siaj plagoj portempaj

forgesas kun juno kora,

revante pri via ven’.

 

Juvele pretas por vi

manpleno da prunoj,

sincera regalo, predo

de mia ĝardena vag’,

kaj, malgraŭ ies envi’,

ni ambaŭ restadas junaj

ĉe nia senzorga kredo

pri l’ suno de nova tag’.

14.09.07

 

Amplitudo

Amplitudo de miaj pensoj
foje saltas ekster konscion,
aludante pri la atencoj
de l' racio ricevi ĉion.

Sen apudo, en pensa nudo
ne medito - traviv' ektrema...
Vidu, estas ĝi amplitudo -
do, nature, - pensad' ekstrema.

25.09.07

 

Envio

Mi prenas liniilon kaj surmape

mezuras la distancon inter ni, -

ĝi estas kurta, - deksep centimetroj!

Ĉu kredi tion? Ŝatus la anim’,

sed sobra penso frapas jam enkape,

ke l’ tuta lando estas…

Sen komentoj

mi vidas gruojn flugi al la sudo,

mi vidas nubojn flugi al la sudo,

la sudon celas blanka spur’ avia,

kaj mi envias…

27.09.07

 

Papilia aŭtun’

Papilia aŭtun’.

La aero plenplenas je revoj.

Adiaŭas anseroj -

kojno flugas al sud’ super mi.

Kaj hezitas mi nun

inter miaj preferoj kaj devoj,

inter vero kaj vero, -

la realo kaj la iluzi’.

 

Ion kaŝas maten’.

Savas min konifera arbar’ de

turmentiĝ’ triviala

per amika humida brakum’.

Mi liberas, kaj sen

konsekvenca pensad’, malmingarde,

sen serĉado kiala

simple paŝas al fora eklum’.

 

Ĉu naskiĝas la ver’ -

absoluta, senduba, difina -

en senzorga paŝado,

en la pina kaj muska ekspir’?

Min alvokas sincer’

de l’ malkaŝa rigardo virina,

kaj forestas la pado,

kiu  gvidas al saĝa elir’.

29.09.07

 

Vespera saluto

Venas vesper’

kun tristo.

Mia esper’ –

en disto.

Vastas la Ter’,

la lando…

Gravas la ver’:

ĉe l’ rando

norda nun mi

ekrevas,

ke sude vi

nun levas

glason da vin’

je mia

stranga destin’

ebria.

Do ankaŭ mi

englutu

brandon kaj vin

salutu

en via varm’,

elkora,

ho mia ĉarm’, -

aj, fora!

06.10.2007

 

La portreto

L’ okuloj en via portret’

depende de la sunekbrilo

jen montras la grizon de ekmaltrankvilo,

jen bluon de via kviet’.

 

Kaj pensas mi en embaras’

pri la diferenco mistera:

ĉu en maltrankvil’ aŭ kvieto ekstera

enestas bonŝanca okaz’?

 

Agordas mi spiron de l’ sent’

kun la itinero de l’ suno

por diri la vortojn, plej gravajn en nuno,

dum tiu konvena moment’.

 

Sed pace rondiras la sun’

sen kredi al ver’ Galilea,

kaj fuĝas de mi la moment’ malobea

al la sunsubira katun’.

 

Do kun senrezulta envi’

mi vane baraktas en reto…

ja antaŭ mi estas nur via portreto –

la muta fantomo de vi.

09.10.2007

 

 

Elpensita amo

Venis senatende

elpensita am’ kaj

tristo ekstermende,

helaj revoj ankaŭ

volvis min inunde,

en la sentokirlo…

Ĝojis mi dumlunde

pro la am-akiro.

 

Amo neĉasita,

ĉasta babilado,

post ekzist’ ermita

fajro kaj elan’, do

sentojn el la fundo

levis mia koro

ĝis agrabla vundo -

ĝuo kaj doloro.

 

Mi eĉ ne rimarkis,

ne avertis saĝo,

ke la amo mankis

en la elpensaĵo.

Mi en la inundo

dronis malsingarde

ĝis la fin’ de lundo,

kaj elplonĝis marde.

 

Per  revelacio

la destin’ min benis -

enamiĝo mia

tro rapide venis

al la adiaŭo

kun grinceto denta,

post trompita ravo,

ĝojo pormomenta.

 

Ĝis, adiaŭ, kara

elpensita amo!

Dolĉa kaj amara

estis via flamo.

Sed la kor’ sufloras:

 - Havas vi bontrovon -

elpensaĵ’ jam foras,

do - elpensu novan.

Okt.2007

el http://www.ipernity.com/blog/36860/73487