泰语基础阅读：A Trip to Ayuttaya

เมื่อวันก่อนผมไปอยุธยากับแขกสองคนที่มาเยี่ยมโรงเรียนศรีวิทยาปากน้ำ แอนดรูว ์มาจากประเทศอังกฤษ และดาร์เรน มาจากประเทศสิงคโปร์ พวกเขามาเยี่ยมโรงเรียนเก่าของผม เพราะพวกเขาสนใจในโรงเรียนของไทย และต้องการรู้ว่าเราสอนนักเรียนกันอย่างไร พวกเขาเข้าไปเยี่ยมเยียนห้องเรียนต่างๆเกือบทุกห้อง เพื่อช่วยนักเรียนในเรื่องของการสนทนาภาษาอังกฤษ

ระหว่างทางไปอยุธยาเราหยุดเติมน้ำมันที่ปั๊มน้ำมัน แอนดรูว์บอกว่าเขาแปลกใจที่เห็นคนหลายคนวิ่งเข้ามาที่รถของเรา ช่วยกันทำความสะอาดกระจกรถ ทิ้งขยะ และเติมน้ำมัน เขาบอกว่าที่อังกฤษเขาต้องทำด้วยตนเองทุกอย่าง มันเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเขาเมื่อได้เห็นสิ่งต่างๆเหล่านี้ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่เรื่องที่พิเศษอะไรเลย เติมน้ำมันรถด้วยตนเองสิเป็นเรื่องที่แปลกสำหรับผม จากนั้นเราจึงคุยกันถึงเรื่องอื่นที่แตกต่างกันอีกหลายเรื่อง

แห่งแรกที่เราหยุดคือศูนย์ศิลปาชีพบางไทร เราไปถ่ายภาพพวกช่างฝีมือก่อน แล้วจึงไปดูหมู่บ้านทรงไทย ในหมู่บ้าน มีบ้านทรงไทยหลายแบบจากทั่วทุกภาคในประเทศไทย มันสวยและน่าสนใจมาก ผมได้รูปสวยๆหลายรูปจากที่นั่น ผมคิดว่าอาจจะนำมันไปลงในหน้าวอลเปเปอร์ของผม ระหว่างที่ผมถ่ายภาพ แอนดรูว์ถามผมว่า "Can I take a picture?" ในภาษาไทยคืออะไร ผมบอกเขาว่า "ถ่ายรูปได้ไหม" จากนั้นเขาจึงเริ่มถามผมมากขึ้น ผมเลยคิดว่าควรจะมีพวกประโยคเหล่านี้ในเว็บไซต์เรียนภาษาไทยของผม ดังนั้นจึงได้จดลงในสมุดบันทึกสีดำ

ต่อจากนั้น พวกเราหยุดที่พระราชวังบางปะอิน ขณะที่พวกเราเดินไปรอบๆ ผมเห็นเด็กนักเรียนเป็นจำนวนมากชี้มาทางพวกเรา ผมอยากรู้จังว่าทำไม แต่วินาทีต่อมาพวกเขาก็เริ่มวิ่งเข้ามาหาพวกเรา ตอนแรกผมคิดว่าพวกเขาต้องการที่จะคุยกับผม ผมไม่ได้มากับแฟน ดังนั้นจึงไม่เป็นอะไร พวกเธอบางคนน่ารักมาก แต่แล้วพวกเธอก็เดินผ่านผมตรงไปหาดาร์เรนและแอนดรูว์ และเริ่มถามคำถามพวกเขา ผมรู้สึกเศร้าใจมาก ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าคุณครูของพวกเธอนั้นได้ให้การบ้านมา โดยให้ไปสัมภาษณ์ชาวต่างชาติ เพราะว่าผมเคยทำอย่างนั้นมาก่อน

ผมได้ฟังเด็กนักเรียนพูดคุยกับดาร์เรนและแอนดรูว์ พวกเขาดูเหมือนจะอายกันมาก และไม่ได้เตรียมคำถามมาให้ดี พวกเขาคอยถามกันเองเป็นภาษาไทยว่าจะถามคำถามอย่างไรดี ผมยังเห็นว่าพวกเขากำลังเถียงกันเรื่องหลักไวยากรณ์อีกด้วย ริชาร์ดคุณครูของผมได้เคยบอกผมหลายต่อหลายครั้งว่า ถ้าผมอาย ผมจะไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้ดี เดี๋ยวนี้ผมเชื่อแล้วว่าเขาพูดถูก ผมบอกพวกเด็กนักเรียนว่าไม่ต้องกังวลเรื่องผิดพลาด แค่มีความพยายามและไม่อาย

กว่าจะถึงเวลาที่พวกเราเสร็จกัน พวกเรารู้สึกหิวมากจริงๆ แอนดรูว์และดาร์เรนไม่รู้จะสั่งอาหารอย่างไรดี ผมจึงสั่งแทน พวกเขาต้องการจะสั่งอาหารเฉพาะจานของแต่ละคน แต่ผมบอกว่าควรจะสั่งอาหารมาประมาณ 5 หรือ 6 อย่าง แล้วค่อยเอามาแบ่งทานด้วยกัน

เมื่ออาหารมาถึง แอนดรูว์เริ่มตักอาหารแต่ละอย่างใส่จานของเขาเต็มไปหมด ผมจึงบอกเขาว่า นั่นไม่ใช่วิธีรับประทานอาหารแบบคนไทย คุณควรจะตักกับข้าวที่คุณชอบมาใส่จานข้าว แล้วจึงรับประทานพร้อมข้าว เขาพูดว่ามารยาทในการรับประทานอาหารน่าจะเป็นเรื่องที่ดีในเว็บไซค์ของผม ผมไม่เคยคิดถึงสิ่งนั้นมาก่อนเลย เพราะผมอยู่กับมันทุกวันและไม่คิดว่ามันจะเป็นสิ่งสำคัญ ผมเขียนมันลงในสมุดบันทึกสีดำ

เมื่อเราทานอาหารเสร็จแล้ว ริชาร์ดก็สั่งผลไม้มาให้พวกเรา ดาร์เรนจึงถามผมเกี่ยวกับชื่อผลไม้ในภาษาไทย ผมคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีมาก จึงจดมันเอาไว้ด้วย วันนี้เป็นวันที่สนุกจริงๆแม้ว่าผมจะเหนื่อยมาก ผมได้ความคิดดีๆมากมายและภาพสวยๆสำหรับลงในเว็บไซต์ของผม