泰国寓言一则：西瓜王子เจ้าชายแตงโ;

เจ้าชายแตงโม
  
ณ เมืองแห่งหนึ่ง ซึ่งอุดมไปด้วยผลไม้นานาชนิด ยังมีเจ้าชายองค์หนึ่งโปรดปรานรสชาติของแตงโมเป็นอันมาก ที่หลังปราสาทมีต้นแตงโมอยู่ต้นหนึ่ง แตงโมต้นนี้จะออกลูกทุกวัน วันละ  1 ลูกเท่านั้น และทุกๆ เช้า พ่อครัวจะเป็นคนเก็บแตงโมไปถวายเจ้าชายเป็นประจำ  และเจ้าชายองค์นี้ก็ไม่เคยแบ่งแตงโมให้ใครเลย เพราะโปรดมากนั่นเอง  
เช้าวันหนึ่ง เจ้าชายเสด็จไปเก็บแตงโมด้วยพระองค์เอง เมื่อเสด็จไปถึงก็ทรงทราบว่าแตงโมหายไปเสียแล้ว
เจ้าชายกริ้วมากประกาศจะลงโทษผู้ที่ขโมยแตงโมไป  
ทันใดนั้นก็มีหนูตัวเล็กๆ วิ่งเข้ามาขวางหน้าเจ้าชาย
“โปรดอภัยให้กระหม่อมด้วยเถิด กระหม่อมเป็นผู้ขโมยแตงโมของพระองค์เอง” เจ้าหนูสารภาพ ฮะฮ้า! เจ้าเป็นหนูตัวเล็กๆ แต่ใจเด็ดราวกับช้างสาร เราอยากรู้เหลือเกินว่าทำไมเจ้าจึงกล้ามาขโมยแตงโมของเรา” “แม่ของกระหม่อมป่วย แล้วใครๆ เขาก็พูดกันว่า ถ้าได้กินแตงโมของพระองค์อาการป่วยจะหายเป็นปลิดทิ้ง” เจ้าหนูตอบ  
“แล้วแม่ของเจ้าหายหรือยังล่ะ” เจ้าชายตรัสถาม  
“ตอนนี้แม่ของกระหม่อมหายป่วยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”  
“อือ เพื่อเห็นแก่ความกตัญญูของเจ้า เราจะเว้นโทษแก่เจ้า”  
“เป็นพระกรุณาธิคุณพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าหนูกราบลงแล้วทูลลา  
วันรุ่งขึ้น  พ่อครัวนำแตงโม 2  ลูกมาถวายเจ้าชาย  
“ทำไมวันนี้มีแตงโม 2 ลูกล่ะ”  เจ้าชายตรัสถามพ่อครัว
“พอไปถึงต้น กระหม่อมก็เห็นแตงโมมี 2 ลูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”  
เจ้าชายคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ตรัสกับพ่อครัวว่า  
“เอ น่าแปลกนะ พรุ่งนี้เราจะไปเก็บแตงโมเอง”  
เช้าวันรุ่งขึ้น  เจ้าชายก็เสด็จไปที่สวนแต่เช้า  
“เอ๊ะ อะไรกัน ทำไมมีแตงโมลูกเดียวล่ะ หรือว่าเมื่อวานเจ้าโกหกเรา” เจ้าชายตรัสถามพ่อครัว  
“กระหม่อม มิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ” พ่อครัวรีบทูลตอบ  
แล้วเจ้าชายก็สั่งทหารออกตามจับผู้ขโมยแตงโม  
ทันใดนั้นนกตัวหนึ่งก็บินมาเกาะกิ่งไม้ตรงหน้าพระพักตร์เจ้าชาย  
“โปรดอภัยให้กระหม่อมด้วยเถิด กระหม่อมเป็นผู้ขโมยแตงโมของพระองค์เอง” เจ้านกสารภาพ  
ฮะฮ้า! เจ้าเป็นเพียงนกตัวเล็กๆ แต่ใจเด็ดเท่าพญาอินทรีเชียวนะ เราอยากรู้เหลือเกินว่า ทำไมเจ้าจึงกล้ามาขโมยแตงของเรา”  
“กระหม่อมมีลูกน้อย 3 ตัว ทุกๆ วัน จะร้องด้วยความหิวโหย ใครๆ ก็บอกว่าถ้าใครได้กินแตงโมของพระองค์เพียงคำเดียวก็เหมือนอิ่มไปได้ถึง 10 วัน” เจ้านกตอบ  
“แล้วลูกของเจ้าได้กินหรือยังล่ะ” เจ้าชายตรัสถามด้วยความเป็นห่วง  
“ตอนนี้ลูกกระหม่อมหลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”   
“อือ เพื่อเห็นแก่ความรักที่เจ้ามีต่อบุตร เราจะเว้นโทษแก่เจ้า”
“เป็นพระกรุณาธิคุณพ่ะย่ะค่ะ” เจ้านกกราบลงแล้วทูลลา  
เย็นวันนั้น เจ้าชายทรงคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา ทุกครั้งที่มีผู้อื่นได้กินแตงโมของพระองค์ ในวันรุ่งขึ้นแตงโมมักจะเพิ่มขึ้นอีก 1 ลูกเสมอ  
“อืม เราน่าจะแบ่งแตงโมให้ผู้อื่นบ้างนะ แตงโมจะได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ “  
เจ้าชายทรงปรารภกับตนเอง แล้วจึงมีรับสั่งให้พ่อครัวนำแตงโมไปแบ่งให้ชาวเมืองในวันรุ่งขึ้น และวันต่อๆ ไป จากนั้นแตงโมก็ออกลูกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นับเป็นสิบเป็นร้อยเป็นหมื่นเป็นแสน ตั้งแต่นั้นชาวเมืองจึงขนานนามพระองค์ว่า “ เจ้าชายแตงโม”